Malawi in het kort

Van begin oktober tot eind april heb ik in Malawi doorgebracht, waarbij ik bijna 6 maanden op Mua School for the Deaf vrijwilligerswerk heb gedaan. Na nog een kort bezoek eind mei, heb ik Malawi nu écht verlaten. Terug in Nederland en alweer hard aan het werk, wil ik iedereen graag vertellen over mijn bijzondere ervaring in het land waar ik ben geboren, the warm heart of Africa - Malawi.

Als orthopedagoog had ik al veel ervaring in het werken met kinderen met een handicap, waardoor non-verbale communicatie al helemaal in mijn straatje paste. Met de hulp en het geduld van de kinderen in Mua kreeg ik de Chichewa gebarentaal echter razendsnel onder de knie.

Malawi is een prachtig land met een rijke cultuur. Ik voelde me al snel thuis door de vele herkenningen van de verhalen en foto’s/video’s. Alle kinderen om me heen, die elke seconde van mijn aandacht opeisten, maakten me dat ik me erg welkom en gelukkig voelde. Men was bang dat ik me alleen zou voelen of dat ik me zou vervelen, maar als je een beetje van kinderen houdt en genoeg energie hebt, dan is Mua zeker niet een plek om je eenzaam of verveeld te voelen!

Ik heb genoten om te werken met de special-needs kinderen. Voor deze groep is in Malawi geen extra tijd of aandacht. Ik kon mezelf erg nuttig maken door deze kinderen dat extra zetje te geven, waardoor het voor hen gemakkelijker werd om mee te doen met de lessen van de leerkrachten.
Daarnaast hield ik me veel bezig met de jongste, nieuwe kinderen die voor het eerst naar school gingen. Stel je voor, dat je ineens leert communiceren met gebaren, dat je ineens een naam (in de vorm van een gebaar) krijgt, dat je vriendjes maakt, leert samenspelen, ruzie maken en voor jezelf opkomen. Dat je ineens alles zelf moet doen, zonder een familielid dat je veiligheid of een helpende hand biedt. Dat je ineens mag bestaan en niet binnen wordt gehouden, omdat je anders bent.
Ik kan me alleen maar indenken hoe overweldigend dit voor ze moet zijn.

De talloze verhalen van de oudere jongens en meiden over alles wat ze meemaken en wat ze daarvan vinden, zal ik nooit vergeten. Er is zoveel gebeurd en gecommuniceerd dat ik het meeste op heb geschreven in mijn dagboek, omdat het te kostbaar is om te vergeten. Daarnaast moest ik altijd erg lachen om de verhalen van de kleine kinderen over wat ze allemaal hebben gedaan en gezien terwijl ik even een weekendje weg was. In vijf minuten een heel weekend vertellen, ’t liefste met z’n tienen tegelijk, geeft een leuk tafereel!

Natuurlijk zijn er ook altijd situaties waar je als westerling moeite mee hebt, want….

Ja,
Het is erg naar als de kinderen bijna elke dag alleen nsima en bonen te eten krijgenen elke dag naar de waterpomp moeten om voor zichzelf, de kleinste kinderen, de school en de zusters water te halen. Maar het  is nog veel erger als je door deze gebreken geen tijd hebt om te studeren of huiswerk te maken, hoofdpijn hebt of je niet lekker voelt.
En ja,
Het is vervelend dat er soms geen elektriciteit is (vanwege de regen of niet betaalde rekeningen), waardoor om 7 uur je wereld is afgelopen omdat het dan donker is en je niet meer kunt communiceren met elkaar.
En ja,
Het is frustrerend als er geen materialen zijn op school, waardoor de creativiteit bij zelfs de meest kundige leraren op een gegeven moment tot het nulpunt daalt.

En ja,
Het is verschrikkelijk als je zó hard je best doet om naar de middelbare school te gaan en je ouders die dure schoolkosten voor je betalen, maar de kans dat je het niet gaat halen heel groot is, omdat er geen middelbaar dovenonderwijs in Malawi is.

Maar ik vind het nog veel erger dat je bang bent om je mond open te trekken, omdat je niet wordt geloofd of er niets op uit wordt gedaan omdat je ‘toch maar een doof kind bent’.

Het is schrijnend om te zien dat kinderen nauwelijks kunnen communiceren met hun eigen ouders, omdat ze die van jongs af aan maar een paar maanden per jaar zien. Het is schrijnend om te zien dat er slechts een handjevol behoorlijk gepensioneerde zusters is die de zorg moeten dragen voor 170 kinderen. Het is schrijnend om te zien dat er zoveel mensen en kinderen zijn die het wel anders willen, maar niet weten hoe ze dat moeten doen.

Ondanks de moeilijkheden die er in het Malawiaanse dovenonderwijs bestaan, is Mua School for the Deaf een prachtplek, met 170 fantastische kinderen die elke dag opnieuw je hart veroveren. Met een beetje hulp, goed financieel management en vooral  wat extra aandacht voor de ontwikkeling en situatie van deze kinderen kunnen er nog grote stappen gemaakt worden!

Zikomo kwambiri voor het volgen van mijn verhalen en de interesse in het dovenonderwijs van Malawi!